boek

Fibbe > boek

DE KLAS VAN MEESTER WILFRED

Geluk en ongeluk kunnen in het leven dicht bij elkaar liggen. De Klas van Meester Wilfred vertelt de verhalen van kinderen die in de jaren 90 van de vorige eeuw minder geluk hadden en om verschillende redenen werden opgenomen in de jeugdzorg. Ze kwamen terecht op een behandelgroep en in de klas bij Meester Wilfred. Lees hoe ze daar terecht kwamen, hun avonturen en ervaringen en hoe het uiteindelijk verder met ze ging. Waargebeurde, ontroerende, aangrijpende verhalen over toewijding en veerkracht die het verdienen het om gehoord te worden. Wat hen overkwam kan iedereen overkomen’, nog steeds.
Wilfred Woutersen was in de jaren ’90 leerkracht op de Pionier, de school van het Paedologisch instituut in Duivendrecht. Henk Fibbe was daar werkzaam als psycholoog. Samen en los van elkaar hebben ze in de loop der jaren veel kinderen zien komen en gaan. Sommigen van hen blijven je bij. Enkele jaren geleden ontstond het idee om een aantal van hen op te sporen en te interviewen. Hoe zou het nu met ze gaan? Hoe kijken ze terug op hun periode in de jeugdzorg? De verhalen die ze vertelden waren zo aangrijpend dat Henk en Wilfred besloten ze op te schrijven. Dit boek is daarvan het resultaat.
VANESSA TOEN

EEN VAN DE KINDEREN IS VANESSA

Vanessa draait zich om en trekt haar dekentje op tot onder haar kin. Ze heeft het koud. Het maanlicht beschijnt haar gezichtje. Zo blijft ze liggen, de beer die ze vorige week voor haar derde verjaardag kreeg klemt ze strak tegen haar borst, ze haalt diep adem. Het is doodstil in huis. Dan gaan haar oogjes langzaam open. Ze beweegt niet, minuten gaan voorbij. Dan draait ze zich op haar rug en staart naar het plafond. Ze kijkt opzij, naar het raam. Haar ogen gaan de kamer op en neer. Dan gaat ze rechtop zitten en wrijft in haar ogen. Ze tuurt naar de deur aan de andere kant van de kamer. Onder de deur schijnt het ganglicht. Vanessa gaat sneller ademen. Dan slaat ze haar deken weg en springt uit bed. Het koude zeil lijkt haar niet te deren. De angst is nu van haar gezicht te lezen. Ze versnelt haar pas naarmate ze dichter bij de deur komt. Ze moet naar haar zus! Haar hand valt op de klink en de deur vliegt open. Ze tuurt met geknepen ogen de gang in. De deur van Patricia’s kamer is open. Wanneer ze een paar passen vooruit doet ziet ze haar moeder bij het bed staan. In haar hand glimt iets. De vloer van de gang kraakt, moeder draait zich om naar het geluid en ziet Vanessa in de deuropening staan. Even is er de ontmoeting tussen de tegenpolen woede en angst. Moeder begint te schreeuwen en duwt Vanessa met haar vrije hand de kamer uit. Vanessa valt achterover tegen de balustrade en maakt zich klein. Dat is altijd verstandig om te doen als haar moeder boos is. Maar er komt niks.
VANESSA NU

Terugkijkend op haar pubertijd: ‘Toen mijn moeder mij voor de zoveelste keer met een tennisracket in elkaar wilde slaan, was de maat vol. Het voelde echt alsof er jaren van opgekropte woede samen kwamen. Ik pakte het racket van haar af en sloeg terug. Ik sloeg en schopte haar tot ze achterover op de bank viel. Ik weet nog zo goed dat ik met mijn gezicht heel dicht bij het hare was en zei: “Jee, wat ben je eigenlijk lelijk”. Mijn moeder was te verbaasd om iets terug te zeggen maar ze heeft me nooit meer geslagen.
Ik werd dus toch uit huis geplaatst en heb gewoond op jeugdzorgplekken als De Terp en De Glind. Maar het maakt niet uit waar ik was, overal ging het mis en altijd wilde ik weer naar huis, altijd werd ik teruggedreven naar de plek waar ik eigenlijk ook niet wilde zijn, maar die wel het meest vertrouwd was. En altijd was het weer ruzie.
Mensen zeggen nog wel eens tegen me: “Dat jij je moeder nog bleef zien, Vanessa”. Ze snappen het niet. Ik kon geen rust vinden als ik niet thuis was. Ik was op andere plekken agressief en opstandig, omdat dan toch weer mijn moeder miste en naar huis wilde, ook al was me verteld dat mijn moeder in de war was en rare dingen kon doen. Het was toch mijn moeder.

Over hoe het nu is:
De laatste tijd heeft Vanessa steeds meer last van het verleden. Binnenkort wordt ze tijdelijk opgenomen om een behandeling te ondergaan. Hoe krachtig je jezelf ook ontwikkelt en hoeveel je ook aan kan, het verleden loert altijd om op een moment je kwetsbaarheid
naar boven te halen. Vaak kan je je daartegen wapenen, maar niet altijd.

Vanessa weet dat als geen ander.